Όταν έχεις καθάρια συνείδηση και καρδιά είναι δύσκολο να σταθείς στη βιομηχανία και να επιτύχεις επαγγελματικά. Με ανοιχτή τη συναίσθησή σου και το μυαλό σου ώστε να μπορείς να αντιλαμβάνεσαι και να νιώθεις το γίγνεσθαι συνολικά.
Όσα μπαλώματα κι αν προσπαθήσεις με φιλανθρωπίες να κάνεις η αγάπη σε αρνείται γιατί η αγάπη και η ευαισθησία είναι μειωνέκτημα στις αρένες, χαλάει την συνταγή, δεν χωράει, δεν είναι ευπρόσδεκτη.
Γι' αυτό αποφεύγω τους πλουσίους χρηματικά και πετυχημένους επαγγελματικά ανθρώπους. Με τρομάζουν και με αποστρέφουν.
Η αγάπη όπως και η αληθινά ανθρωπιστική τέχνη, που είναι κι αυτή καθαρή αγάπη, είναι κάτι που βγάζεις και δίνεις από το υστέρημά σου κι όχι από το πλεόνασμα σου (κι αυτό είναι ένα από τα λίγα που διαφωνώ με τον Πλάτωνα που λέει για τα περιττά).
Έτσι είναι. Όπως τα έδειξε ο Χριστός. Η αγάπη είναι προνόμιο των φτωχών και των κατατρεγμένων. Και ή την έχεις ή δεν την έχεις. Δηλαδή δεν μπορείς να είσαι πχ αναίσθητος με την κοινωνία ή ακόμη χειρότερα εκμεταλλευτής της αλλά να αγαπάς πχ την οικογένειά σου ή κάποιον άνθρωπο. Να σου βγαίνει έτσι μεμονομένα. Δεν μου κολλάει. Ή να λες έχω ένα κιλό αγάπη και την φυλάω να την δίνω πχ σε έναν σε δυο η τρις κτλ και τους υπόλοιπους και τα υπόλοιπα θα τα πατάω για να κάνω την δουλειά μου. Πολύ απλά δεν γίνεται αυτά τα αναίσθητα και τα αιματοβαμένα επί πτωμάτων κερδισμένα να τα προσφέρεις με αγάπη σε κάποιον.
Γι' αυτό βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπήσανε, κι ακόμη πιο δυνατά αυτούς που νιώσαν ερωτική αγάπη, να παρατάνε καριέρες και δουλειές και να τραβάνε κατα τα βουνά και τα ασκηταριά για να βρούνε κάτι της προκοπής να δώσουν. Να φτιάξουν τον εαυτό τους ώστε να μπορεί να δωθεί με αγάπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή