Σαν χθες στις 13 Σεπτεμβρίου του 1986 το βράδυ του Σεισμού έπαθα την διάσχιση. Θυμάμαι πάρα πολλά από εκείνη τη νύχτα και τις επόμενες. Οι γονείς μου ήταν στην Σιγκαπούρη κι εμείς εκείνη την ώρα βρισκόμασταν στο δωμάτιο τους πάνω στο κρεβάτι τους και παίζαμε, μόνα μας διότι η νονά μου που μας πρόσεχε έμενε στην απέναντι ποληκατοικεία κι εκείνη την ώρα ήταν στο διαμέρισμά της. Από τότε όταν τα βρίσκω σκούρα αλλάζω εαυτό. Και αφού τα έχω βρει πάνπολλες φορές σκούρα έχω αποκτήσει και πάνπολλους εαυτούς. Τίποτε δεν μπορεί να με σοκάρει σε σημείο που να με κάνει να αντιδράσω ανάλογα εκείνη την στιγμή τουλάχιστον, τέτοιες στιγμές μοιάζω με τέρας ηρεμίας.
Η μαμά μου ήρθε μετά από μια εβδομάδα από την Σιγκαπούρη. Η μητέρα μου είναι ψυχρή. Δεν θυμάμαι κανένα φιλί από την μαμά μου, ποτέ. Δεν ξέρω αν φιλάει, όπως δεν την έχω ακούσει ποτέ να τραγουδάει και ποτέ να χορεύει. Από τον πατέρα μου έχω πάρει στοργή και τον νιώθω κοντά μου αλλά είναι κι αυτός στον κόσμο του. Ακόμη κι όταν αμέσως μόλις ενηλικιώθηκα έμπλεξα θανατικά άσχημα δεν αναρωτήθηκαν γιατί έλειπα τόσο και όταν με είδαν δε με κοίταξαν για να καταλάβουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Δε ξέρω μπορεί να τα καταφέρνω κι εγώ τόσο καλά να κρύβομαι όταν θέλω. Μάλλον έτσι είναι, με βοηθάει η διάσχιση και δεν με παίρνει κανείς χαμπάρι, έκανα και καριέρα κάποτε με αυτό. Μια μέρα θα ήθελα να γινόταν ένα θαύμα και να ενώνονταν όλοι μου οι εαυτοί σε μια αγκαλιά. Να ξαναγεννιώμουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή