Είδα στον ύπνο μου πως πήγαινα σπίτι μου μέσα από κάτι υπόγειους αυτοκινητόδρομους στα Τουρκοβούνια κι έφτασα και γινόταν μια δεξίωση στο πατρικό μου μιας πρεσβίας μιας χώρας της Ασίας που ήταν όμορφοι μελαχρινοί πρασινομάτιδες αλλά καθώς κατάλαβα ήταν φανατικοί ισλαμιστές. Ανάμεσα στον κάτω όροφο που ήταν οι άντρες και στον απάνω που ήταν οι γυναίκες κάπου στις σκάλες ήταν ένα έργο τέχνης που κατήγγειλε εγκλήματα δικαιωμάτων σε αυτή τη χώρα και προσπαθούσα να φωτογραφίσω μια λέξη που έγραφε και το δήλωνε αλλά μου έβγαινε θολή και δεν μπορούσα να την διαβάσω. Όταν ανέβηκα πάνω γνώρισα τις γυναίκες που μου φάνηκαν όλες να υποκρίνονται ευτυχία και καλούς τρόπους και πως όλα είναι εντάξει από ανάγκη. Παίζαμε παιχνίδια σαν επιτρεπέζια και γνώρισα και μία που μου φάνηκε αυθεντική και μου είπε ότι είναι μουσικός και αρχίσαμε να κολλάμε σα να υπήρχε κάτι ερωτικό μεταξύ μας και βρεθήκαμε σε μια τεράστια αίθουσα που υπήρχαν μοντέρνα και μεταμοντέρνα έργα στους τοίχους κι ένας μόνο καναπές που κάτσαμε και αγκαλιαστίκαμε να το κάνουμε κι ήταν σα να ένιωθα που φασωνόμασταν αλλά δεν την έβλεπα ήταν λες και το έκανα με τον αέρα. Και έφυγα βγήκα από την αίθουσα και κατέβηκα τις σκάλες και μου μιλάγαν διάφοροι από τους άντρες αλλά τους απέφευγα γιατί πνιγόμουν κι ήθελα να βγω έξω και τα κατάφερα και βγήκα έξω και είδα πάλι την κοπέλα με ένα παιδί στην αγκαλιά κι ένα άλλο πολύ βρέφος ξανθό μπρούμιτα να κοιμάται στις πέτρες στον χωματόδρομο και το έπιασα από το κεφάλι και τον ποπό του και το σήκωσα χωρίς να ξυπνήσει και το κράτησα αγκαλιά και  κάθησα δίπλα στον δρόμο κι έβαλα την πλάτη μου σε κάτι μεγάλες πέτρες και κράταγα με ανακούφιση το μωρό ότι το έσωσα και ήταν τώρα ασφαλές στην αγκαλιά μου να μη το πατήσει κανείς στον δρόμο.