Θα ήμουν πολύ καλύτερα αν σε έβλεπα χαρούμενη ή έστω μ' αυτό το κάπως εξυπνομυστήριο σα να σκέφτεσαι κάτι τελείως δικό σου. Θα ήμουν εντάξει με την έννοια πως δεν θα υπήρχε κάποια χρησιμότητα για την ύπαρξή μου, κάτι να κάνω. Αν και ακόμη και σε αυτή την κατάσταση δοκίμασα ότι συμβατό με την προσωπικότητά μου μπόρεσα να δοκιμάσω και δεν έχω τελειώσει. Βέβαια μου έχουν μίνει τα πολύ μεγάλα χωρίς να έχω βρει ούτε έναν σταθμό για ανεφοδιασμό. Πράγματα που δεν θα επέλεγα από μόνη μου και δεν θέλω και μόνη μου να τα ζήσω. Η έλειψη ελπίδας έχει καταλαγιάσει κατά πολύ την τρέλα μου όχι όμως τόσο που να μπορέσω πάλι να τραβήξω την μοναχική γραμμή μου ώστε να αφιερωθώ να ασχοληθώ με τα πράγματα που άφησα τότε στη μέση. Πράγματα που πρέπει όμως κάπως να ασχοληθώ έστω κάπως να κλείσω. Τέλος πάντων έλεγα πως δεν φαίνεται να είμαστε χαρούμενοι με την έκβαση της ιστορίας.. και όντως μοιάζει να είναι η πιο τρύπια ιστορία που πέρασε από την γη, δυο φορές. Ας πούμε ότι από την τρύπα βγήκαν και μείναν κάποια έργα. Να τα διαβάζουνε στο μπάνιο οι δυσκοίλιοι. Ψεύτικα αίματα να τα πίνουν οι ξενερωμένοι. Παρηγοριά στον άρρωστο. Αλοιφή για κάλους. Και συμπαράσταση στον ποιητή που αγιάζει γιατί.. γιατί δε βρίσκει αυτό που θέλει.
Όμως όσο αποτυχημένα ως προς τον άλλον και να είναι αυτά που μας αρέσουν ας συνεχίσουμε να τα κάνουμε. Και που αγαπώ και κάποια χρώματα που μισείς και που αγαπάς και κάποια που μισώ αυτό μάλλον συμβαίνει για μια σφαιρική άποψη της ανθρωπότητας.
Τόσος κόπος για να λιγοστεύει όμως η χαρά; Τί μπορεί να φταίει. Τί να λείπει, ποια ικανάτητα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή