Είδα και σήμερα τρελό μεγάλο όνειρο. Είδα ότι ζούσα στην Αθήνα και ότι μαζεύονταν κόσμος σπίτι μου για να μάθει πως λειτουργούν κι αν λειτουργούν αναρχικές ομάδες αλλά κανείς δεν πίστευε πως λειτουργούν και μόνο τρώγανε σουβλάκια και πίνανε μπύρες. Με πήρε ο Ντίντι και πήγα στην αστυνομία φορώντας μόνο μια μεγάλη άσπρη αντρική φανέλα. Εκεί γνώρισα τον Φρανκ τον σάμουράι που ήταν ο γραφιάς της αστυνομίας που άκουγε τις ιστορίες και έγραφε τα πιθανά σενάρια για να εξιχνιαστούν τα εγκλήματα. Γνωριστήκαμε και προσπαθούσε να με πείσει να του πω την ιστορία μου για να βοηθήσει. Αλλά το σκεφτόμουν και δεν έλεγα τίποτε και μου έδειξε ένα τετράδιο με σημειώσεις μιας πόρνης για να δω ένα παράδειγμα και το πήρα και με έστειλε με έναν πολύ φιλικό ζητά σπίτι. Κάναμε μια πολύ ωραία βόλτα που περνάγαμε από όπου θέλαμε άσχετα με την κίνηση. Το σπίτι είχε στην πόρτα πολλές κλειδαριές σα γρανάζια με συνδιασμούς. Εκεί βρήκα τα παιδιά μου και τα εγγόνια του Μήτσου και φάγαμε πρωινό ψωμί με κρέμα τυρί κι είδα απέναντι από το παράθυρο ένα ηλιόλουστο πάρκο με παιδάκια και βγήκα να τα πάω αλλά μόλις βγήκα ήταν συννεφιασμένα και δεν υπήρχε κανείς. Τότε με πήρε ο Φρανκ να με ρωτήσει τι κάνω κι αν αποφάσισα να πω την ιστορία και ενώ ένιωθα πολύ άνετα μαζί του δεν ήμουν έτοιμη να μιλήσω γιατί σκεφτόμουν ότι ο στρατός είναι πιο ισχυρός από την αστυνομία. Και δε θυμάμαι κάτι άλλο, κάπου εκεί ξύνησα.