Κάτι μεταφυσικό της συμβαίνει

 

Το στομάχι μου ψηλά κι η ψυχή μου. Δοκιμάζομαι. 

Η Τάρα κουτσαίνει από τσίμπιμα οχιάς πάνω από μήνα τώρα και δεν έφευγε. Κατέβαινε μέχρι την εκλλησία και λίγο από κάτω. Ακούει που έρχομαι και με υποδέχεται. Τώρα που να είναι;

Όταν έχασε την μητέρα της ήθελε να πεθάνει και της μαγείρευα και την τάιζα στο στόμα και θέλησε πάλι την ζωή με την αγάπη μου. Όποτε οι σκέψεις μου κάνουν εκρίξεις με απότομες αλλαγές αυτή γαυγίζει, τρέχει απότομα, είμαστε τελείως συνδεδεμένοι πολλές φορές. Η συχνότητα που επικοινούμε είναι αυτή των αγριμιών και δια μέσου της Τάρας νιώθω πως επικοινωνώ και μαζί τους. Στην συχνότητα ας την πούμε έτσι των αγριμιών δεν έχω μπει ποτέ χωρίς την Τάρα και νομίζω πως δεν γίνεται χωρίς την Τάρα. Που  να είναι; Πρώτη φορά δεν ήρθε.

Εκπαιδεύτηκε από την μητέρα της μέχρι πέντε μηνών.  Εγώ ποτέ δεν την έδεσα. Ούτε εντολές της έδωσα. Μια χορογραφία μου της έχω μάθει όλη κι όλη, να ακολουθεί το δάκτηλό μου γύρω μου. 

Προχθές χορεύαμε τσιφτετέλια και ζεμπεκιές και της έπιανα το κεφάλι και παίρναγα το πόδι μου που κάνουμε και τη φιγούρα αυτή έτσι. Δεν μπορεί να μην άκουσε το αυτοκίνητο όλο τον χωματόδρομο. Να έχει κάπου τόσο αποροφηθεί! Να της φωνάζω και να μην ακούει τόσες ώρες. Κάτι μεταφυσικό συμβαίνει, δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Όταν ήρθα είχε και νερό και φαγητό, δεν υπήρχε ανάγκη να φύγει για κάποιο κυνήγι κι ούτε περίοδο έχει. Έχει και κουτάβια. Καλά εμένα, τα κουτάβια; Που είναι να τους μάθει τα σκυλοπράγματα;