Αγάπη μου κοίτα. Έχω μια πετσέτα 20 χρόνια και την έχω σε πολύ καλή κατάσταση. Όλα μου τα πράγματα τα προσέχω και τα κρατάω απίστευτα πολύ. Κι όταν χρειάζομαι κάτι το σκέφτομαι με επιμονή και λίγη υπομονή και κατά έναν μαγικό τρόπο το βρίσκω μετά στο δρόμο. Έτσι τα καταφέρνω μαγικά. Όταν βλέπω κάτι σκέφτομαι αν το έχω πραγματικά ανάγκη και 99% βλέπω πως δεν το χρειάζομαι και προχωρώ. Γιατί όλα τα πράγματα είναι βάρη, θέλουν φροντίδα και χώρο και καλό είναι να είμαστε πολύ επιλεκτικοί. Έχω πράγματα από την παιδική μου ηλικία που τα χρησιμοποιώ ακόμα. Και όταν είμαι στην φύση έχω την γνώση να φτιάχνω από την ίδια την φύση όλα τα αναγκαία. Δίνει μεγάλη ελευθερία κι αυτοπεπείθηση στο μυαλό αυτή η εμπειρία. 

Κοιτάω τα κύματα κι ακόμη είμαι τσιμπίστε με δεν το πιστεύω! Δεν το πιστεύω αυτό που έχω καταφέρει. Έχουν αδειάσει όλες οι αποθήκες μου και δεν με νοιάζει και δεν με αγχώνει. Διότι τα κατάφερα. Και πετάω. Ξαλάφρωσα και πετάω. Σκύλιασα τόσο πολύ που κατάφερα το απίθανο. Δεν θα είχα κάνει τίποτα αν δεν με είχες σκυλιάσει τόσο πολύ. Μόνο και γι' αυτό άνθρωπέ μου άγαλμα να σου στήσω! Εσένα να έστηνα όμως αχ..