Αγάπη μου

Είμαι στην θάλασσα και χαλαρώνω. Ξέρω ότι αύριο είναι μια από τις σημαντικότερες μέρες της ζωής μας. Σκέφτομαι πως αν δεν είχα τόσο απελπιστεί από την ζωή δεν θα είχα γυρίσει εδώ και δεν θα είχα φτιάξει όλα αυτά τα πολίτιμα που με τόση λύσσα και αυταπάρνηση δημιούργησα. Σκέφτομαι πως και τώρα αν δεν είχα διεγερθεί τόσο από αυτή την ελπίδα δεν θα αγωνιζόμουν να φτιάξω κάτι εκεί. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλα μου τα βάσανα που με έκαναν να αντικρύσω τον Διάβολο και τον Θεό. Τον καθρέφτη και τον πίνακα, τον πίνακα και τον καθρέφτη. Τον ορίζοντα και το σύνορο. Η μάχη μου τώρα είναι με την υπερβολική διέγερση. Σε κάποια χρόνια ίσως να είναι με την υπερβολική ραθυμία. Σκέφτομαι πως  ο τόπος θα με βοηθήσει  να μπορέσω πάλι να εργασθώ μεθοδικά και απερίσπαστα γιατί τρία χρόνια τώρα δεν ήμουν εδώ ούτε εκεί. Τώρα πατάω και ξέρω τί πρέπει να κάνω. Αυτή τη φορά δεν ετοιμάζομαι για να πεθάνω αλλά να ζήσω. Βέβαια κάτι λίγα μου έχουνε μείνει για τις ετοιμασίες του θανάτου μου και είναι τα πρώτα που πρέπει να φροντίσω τώρα που υπολογίζω να βρω το κουράγιο. Διότι επιθυμώ να έχω και έτοιμο τον τάφο μου ολοκληρωμένο πριν μεταβώ οριστηκά στην Αθήνα. 

Σε όλη αυτή την πορεία σε έχω μαζί μου και πραγματικά σκέφτομαι πως δεν θα αλλάξει και κάτι εκτός από τον τρόπο, αν αλλάξει, την απτότητα. Έστω την όποια πραγματικότητα. Και αυτά που τρέφουν τις αισθήσεις και γίνονται ψυχή.