Κυριακή 14 Μαΐου 2023

Λυκαβηττός

 


Ο ξάδερφός μου που με είδε έκλαιγε. Γιατί να θέλω να πάω στο εγκαταλελημένο. Εννοείται ότι τα εγκαταλελημένα έχουν και το πρεζάκι τους μέσα. Δεν με κατάλαβε, πονοκεφάλιασα εκεί πέρα. Οι άνθρωποι δεν βλέπουν τα εγκαταλελημένα τους με τα πρεζάκια τους μέσα. "Τους ρίχνεις" αν τους πεις ότι θες να πας να μαστορέψεις, να το κάνεις τέτοιο ώστε να γίνει όμορφα εκεί μέσα. Προτιμούν να έρθει και το πάρει και να το γκρεμίσει για λογαριασμό της η εταιρία. 

Πολύ μου άρεσε που ξαναφτιάχνουν τα στοιχειωμένα ξενοδοχεία. Θα το έκανα να δεν πάθαινα ψυχοσωματικά με τις μπίζνες. Με μια λέξη για μένα οι μπίζνες είναι σαν τα σαλάμια. Δεν έχω πρόβλημα. Όσο και να το ψάξεις. Ρομαντισμός λέγετε. Έφαγα το γόνατο τον ώμο, κρύωσα πιάστηκα, δεν ήταν καλή ιδέα. Όμως ήταν μια αποκάλυψη για την μεταφορά η κυριολεξία. 

Παραθέτω εδώ την περιγραφή της κυριολεξίας για να βοηθηθεί η πληρέστερη κατανόηση της μεταφοράς.

Μπήκα σκοντάφτοντας και πηδώντας για να μην πέσω και βγήκα σε ένα ιμηυπαίθριο άνοιγμα. Ο τυφλός τοίχος της διπλανής πολυκατοικίας έφερνε σκοτοδίνη. Κάτω  υπήρχαν σπασμένα ξύλα και φύλλα από δέντρα χωρίς να υπάρχουν δέντρα γύρω, σκέφτηκα ότι εδώ κάποτε υπήρχαν δέντρα, αλλά κι ότι ήταν πολύ κουλή αυτή η σκέψη. Πάνω τους ήταν ένας μεγάλος σπασμένος ιστός σημαίας. Τα αντανακλαστικά μου ήταν σε υπερένταση. Σταμάτησα να βγάλω το κινητό για να φωτογραφίσω αλλά και σαν παρέα. Ανεβαίνοντας διέσχισα σπασμένα πράγματα και έπιπλα και βγήκα στην ταράτσα που είχε το κτίσμα χωρίς να βρω πόρτα. Κατάλαβα πως η δεύτερη πόρτα κάτω  ήταν η πόρτα για μέσα. Το μάτι μου έπεσε κάτω σε ένα αποκεφαλισμένο αρκουδάκι με το κεφάλι και το σώμα του ελάχιστα πιο κει, να φαίνεται πως είχαν περάσει χειμώνες έτσι. Η ατμόσφαιρα άρχισε να μου κάνει επί κι επί για πολύ άρρωστη εκεί πέρα. Γύρισα και κατέβηκα σε επιφυλακή όλα τα περάσματα. Φτάνοντας στην δεύτερη πόρτα ήταν κλειστή αλλά είχε στην κλειδαριά σπασμένο το τζάμι. Άπλωσα αποφασισμένα το χέρι μου να ανοίξω κι άκουσα από μέσα πολύ κοντά μου από μέσα μια φιλική φωνή "έλα έλα". Αυτό το "έλα έλα"  με έκανε και δεν ξέρω πόσα κλάσματα του δευτερολέπτου μεσολάβησαν ώσπου να βγω πάλι στον δρόμο. 

Το πετσί μου ήταν παντού τεντωμένο με τις τρίχες μου ως και τα μαλλιά. Τα έλυσα, τα τίναξα όπως και το σώμα μου στον αέρα και πήρα τον κατήφορο από τον Λυκαβηττό. Ένιωσα ξανά ότι δεν είμαι από αυτόν τον πλανήτη.





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σιωπή