Τρία χρόνια μετά επισκεύασα την καριόλα, ανάδρομα*
της έδεσα ένα δοκαράκι, την μάγγωσα σε μια ελιά
απ, απ απ
καφ καφ καπ με το σφυρί.
απ απ, απ... καφ καφ καπ
Έχει την καύλα του να λες όχι και στον θεό.
Αλλά μου λείπεις.
Ήθελα να είμαι όμορφη
, να μη σε τρομάζω.
*την ξεκίνησα λίγες μέρες πριν την έκλειψη, την έκαψα.
θέλω να την τελειώσω για να στη δείξω.
καλά εντάξει.
Είναι φουλ αριστοκρατική και ο παρτιζάνο Αργεντίνο της έχει γυρισμένη την πλάτη. Κοιτάει νότια κατα το γραφείο τις καταπακτές την σκάλα και την σπηλιά. Οι λαχανί κουρτίνες πλαισιώνουν την εμπειρία και τις άδειες Βικτωριανές καρέκλες αμφιθεατρικά...
Η σπηλιά έχει στοιβαγμένα στρώματα
απομακρύνονται τα σκαμπό και όλα τα μπιχλιμπίδια.
!
[ εδώ, μαζεύω αγάπη μου. Εσύ καλά είσαι;
λαυροκάηκα κι ίδρωσα στη φωτιά προχθές και έτρεχε το αυτί μου. όχι πολύ, ένα ντεπόν πήρα. ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή