Τούφες έπεφτε το χιόνι στην παραλία. Η θάλασσα αναριγούσε κι άχνιζε. Μέσα στα αυτιά μου ανάσαινε. Κι ήταν η κίνησή της λες αναστεναγμοί από μια απέραντη κοιλιά.
Ανοίγεται πολύ αισθησιακά το τοπίο στην καύλα της μοναξιάς. Ώσπου παχνιάζει τελείως η εικόνα, γίνεται ατμόσφαιρα εσωτερική. Μουνιά ξυρισμένα πόρτες ξεκλείδωτες. Με τον ρομαντισμό του δοσίματος που μόνο οι ωραίοι αλήτες καταλαβαίνουν.
Πώς πιάνεται ο χρόνος. Τούφες απ' τα μαλλιά της γλιστρούν ανάμεσα στ' ανοιγμένα μου δάκτυλα. Πρόσωπα αλλάζοντας όπως ο τόπος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή