ουρές

 

Είναι όλα γραμμένα σε μια σελίδα μαζεμένα και πέφτει κάτι σαν αίμα έντονο πάνω σε ένα γράμμα της. Σαν στάλα τρέχει κι αρχίζει σιγά-σιγά ή γρήγορα-γρήγορα και τα νοτίζει, επεκτείνεται, το ρουφάν τα γράμματα  απλώνει-απλώνει η κηλίδα. Χωνεύονται όλα τα προηγούμενα, γίνονται ένα και αχώρετο τα καλύπτει τα σπα, τα ανοίγει και χάσκουν όπως παπούτσια από τα καλάθια που ξεσολιάζονται την δεύτερη μέρα γιατί έπαιξες.

Ακόμα διστάζω σε κάποια τραγούδια. Κι ας θέλω να μιλήσω ευθεία. Να πω για τον τάδε την τάδε. Πρόσωπα που χτίστηκαν στους φόβους της ζωής που είναι μια συνέχεια. 

Η ουρά μου κλείστηκε από την πόρτα έξω και πονάει και χαμογελάω να μη χαλάσει η φάση, αλλά έτσι είναι που χαλάει. Πράγματα που σου τα έχουν πει τόσες φορές με χίλιους τρόπους και ξέρω ότι τα ξέρεις. Και ο τάδε και η τάδε από την προϊστορία της ιστορίας που προβάλλεται το ντοκιμαντέρ μέσα από την χαραμάδα στην πόρτα που τσακίζονται οι ουρές. Άνοιξέ τη κι ας χορεύουν οι ουρές χαριτωμένα, όπως θέλεις πρέπει να τις εκπαιδεύσεις. Γιατί  σ’ αγκαλιάζουν όλες τους.