Μια μέρα με κατέκτησε οριστικά. Βήμα το βήμα, αμέτρητα λεπτά. Από τότε δεν γίνεται σε κανέναν άλλονε να το δόσω. Κι όταν, τις πιο δυστυχισμένες μου στιγμές «το δίνω κι αλλού» πρέπει αμέσως να φεύγω. Να πηγαίνω κάπου μόνος μου να μαλακιστώ με την εικόνα της ήσυχα να ολοκληρώσω. Μου τον χώνει συνοφρυωμένα και ήρεμα. Το αειθαλές πέος της. Ο οργασμός μας ανεξάντλητος. Κι εξαντλητικός, που γαμώ τόσο σφιχτά το πιο τζαζ μήπως ακινητοποιηθεί και γλιτώσω. Πώς στήθηκε το πιο αληθινό μου δράμα. Απλώνω τα ρούχα μας και είμαστε ευτυχισμένοι. Αλλά είπαμε ρε φίλε, να μη τελειώνει με γάμο. Ούτε και δικαστήριο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή