Σήμερα άνοιξα τον υπολογιστή κι άρχισα να δουλεύω. Φτιάχνω ένα βιβλίο τσέπης που στο αφιερώνω, με ποιητικά κείμενα. Έτρεξα και δυο τρία άλλα πράγματα αλλά τις επόμενες μέρες θέλω να συγκεντρώνομαι σε αυτό τα πρωινά. Επεξεργάζομαι υλικό που ήδη έχω και είναι κάπως η φάση. Άλλα μπορώ να τα δουλέψω κι άλλα όχι και τα πετάω έτσι όπως είναι σε έναν φάκελο που ονόμασα επιμέλεια. Έχω ακόμα τις μύξες και τον ξερόβηχα και την υπνηλία. Παράπονα και απελπισίες. Ευτυχώς η παράνοια που δεν με άφηνε λεπτό στην Αθήνα εδώ τώρα μου έφυγε. Είναι αλήθεια πως ο βασικός εαυτός μου δεν βρήκε ούτε μια στιγμή ψυχραιμίας για σωστή έκφραση και άρθρωση και ιδέες της προκοπής όλες τις μέρες και δεν κατάφερα τίποτε για τον σκοπό μου παρά μάλλον χειρότερα τα έκανα και έπινα και πολύ και μου έβγαινε αυτός ο ηλίθιος που αμύνεται στους ανεμόμυλους συνέχεια, ούτε να το θυμάμαι δε θέλω. Πέρα από μερικές ωραίες αδιέξοδες εντάσεις. Και τη μουσική βέβαια και τα ποιήματα. Όσο για το θέμα μας, στο θέμα μας   ...    δεν παλαντζάρω, απλά ψάχνω δρόμο-φίτμπακ-ζωή   και χάνω έδαφος σταθερά. Κι αν είναι έτσι από λειτουργικά ζητήματα το καταλαβαίνω, αλλά αν είναι από διαδικαστικά θα το βρούμε .. ρε πούστη

ΚΥΛΑΩ ΒΟΥΝΑ