δεν είμαι ούτε ελέφαντας ούτε σκύλος

 

Εχθές ήταν μια όμορφη μέρα. Σηκώθηκα το πρωί και μάζευα σταφύλια. Το μεσημέρι διαβάσαμε με τα παιδιά. Το απόγευμα ήρθε ένας παιδικός μου φίλος υδραυλικός γιατί αποφάσισα να πάρω βοήθεια για το κύκλωμα που χρειαζόμαστε για να έχουμε πιο ζεστό σπίτι και ζεστό νερό από την σόμπα μας τον χειμώνα. Τα παιδιά επιτέλους περνάν τον χρόνο τους στο μεγάλο γραφείο και στα δωμάτια τους και πρέπει να είναι ζεστά εκεί, όλοι οι χώροι, για να έχουμε ο καθένας την ησυχία του και να είναι το σπίτι σε τάξη. Μετά μαζέψαμε τα υπόλοιπα σταφύλια και κάναμε την γιορτή του κρασιού, μιας και η μέρα ήταν σπουδαία. Κόβουμε τα σταφύλια με το χέρι, χωρίς μαχαίρια και ψαλίδια, με τελετουργικές κινήσεις χωρίς να βιαζόμαστε, νιώθοντας την ιερότητα και την ευχαρίστηση της στιγμής. Τα τελευταία χρόνια ασχολούμαι κάθε χρόνο με την οινοποιία και την οξοποιία και φαίνεται να έχω ταλέντο. Το κάνω με τον αρχαίο τρόπο, να φανταστείς το γραδάρω με ένα αυγό. Φέτος βάλαμε περίπου σαράντα λίτρα μούστο, είναι πολύ καλά. Είναι μόνο από τα τρία μεγάλα κλίματα που έχω και είμαι αισιόδοξη ότι θα τα καταφέρω να τα αυγατέψω αυτή τη χρονιά με τις βέργες. Τα τσάμπουρα τα κρεμάω μέσα σε σακιά να ξεραθούν να γίνουν κουδούνι από τον αέρα που λέμε και θα τα φτιάξω ξύδι. Μόνο που στο ξύδι παίζει να χρειαστώ κανονικό γραδόμετρο για να το πετύχω αφού το ξύδι είναι πιο δύσκολο από το κρασί, γιατί θέλει το ακριβώς του, αλλά και πάλι το πετυχαίνω εν τέλει. Σήμερα το πρωί τα κρέμασα και μάζεψα τα πάντα. Μου έφυγε η μαγκιά να τα κρεμάσω, ζυγίζανε τριάντα κιλά το κάθε ένα και τα σήκωνα με το ένα χέρι όπως κρατάμε τον δίσκο και τα έδενα κόμπο με το άλλο. Πιστεύω πολύ στην ιερότητα της διαδικασίας κι έτσι δεν έπαθα τίποτα, ξέρεις με την μέση μου που πρέπει να τα προσέχω αυτά. Σήμερα έχω στο μυαλό μου να πάω με τα παιδιά στο λιμανάκι του Αγ. Νικόλα να μαζέψουμε αλάτι γιατί περιμένουμε κακοκαιρία και δεν θα μπορούμε μετά και πάει για φέτος, γι’ αυτό θα πάμε σήμερα αφού δεν πήγαμε μέχρι τώρα. Τώρα πίνω καφέ και σου γράφω τα νέα μου. Αύριο θα ανέβουμε Αθήνα για δυό τρεις μέρες. Θα πάρω και το κλαρίνο μου γιατί με έχει φάει ο Ντίντι να παίξουμε, να μπω στο συγκρότημα. Μ’ αρέσει να παίζω το κλαρίνο πολύ τζαζ αλλά όπως το παίζουνε στα δημοτικά, δηλαδή να ντύνω τα λόγια λίγο και να σολάρω ένα μεγάλο γύρισμα σε κάθε τραγούδι και την υπόλοιπη ώρα να το παίζω σαν μπάσο ή να παίρνω τον δικό μου δρόμο μένοντας μόνο στον ίδιο τόνο και μέσα στα ανεβοκατεβάσματα αν και μ’ αρέσει να ψάχνω πάντα ευκαιρίες για καθρεφτίσματα δηλαδή να κατέβω την κλίμακα ακριβώς όταν κι όπως ανεβαίνει, μ’ αρέσουν αυτά. Το πιο εύκολο για μένα και το πιο κουφό που κάνω είναι να ανεβοκατεβαίνω την κλίμακα ολόκληρη αλλά όπως πάει η μελωδία και βγαίνει ένα αποτέλεσμα που δεν έχω ακούσει να το κάνει κανείς, είναι σα να παίζεις μια βάση για να γίνει πιο έντονο και να αποκαλυφθεί όλο το άλλο. Με την κιθάρα το πετυχαίνω πιο άνετα γιατί το πνευστό όπως και να το κάνουμε είναι πρωταγωνιστής, μπαίνει από πάνω από τα άλλα και είναι κάπως να το ακούς ως βάση. Πολλές φορές ο τρόπος που αλληλεπιδρώ με τη μουσική με βοηθάει στην αυτογνωσία μου. Πάντως όταν αφήνομαι στο όργανο με κάνει παιδί. Είναι ωραία. Και ψοφάω για χειροκρότημα, με δυναμώνει πολύ αλλά δεν το έχω κυνηγήσει όσο θα ήθελα γιατί μου είναι πολύ δύσκολο να αφεθώ με άλλους κι η μουσική δεν παίζει αν δεν έρχεται ανεμπόδιστα από την καρδιά. Με τον Ντίντι είναι αγάπη και με τον Θανάση τα ψιλοβρίσκουμε ενεργειακά.  Τον Τζίμη τον αγαπώ, είναι η μετεμψύχωση κάποιου πολύ αγαπημένου φίλου μου παντοτινού μάλλον κι έχει καταφέρει να κάνει στην ζωντανή τέχνη αυτό που και μέσα μου παραδέχομαι και θαυμάζω, το σοβαρό πολύχρωμο καταγγελτικό αστείο. Είναι πολύ δύσκολο να το πετύχεις αυτό. -Εμένα το χιούμορ μου πολλές φορές με έχει μπλέξει σε ατέλειωτες παρεξηγήσεις, ειδικά μαζί σου.- Δεν χρειάζεται προσπάθεια, ή θα πετύχει η όχι. Η προσπάθεια είναι όπως η ανάσα, γίνεται αυτόματα γιατί αν δεν γίνει θα σκάσεις. Είναι μια όμως μια πνευματική διαδικασία αδιάλειπτη, ο τρόπος που ελεύθερα κοιτάς τα πράγματα και η έκφρασή του κάποιες φορές πετυχαίνει να δώσει κάτι ωραίο. Περισσότερο έχει σημασία να ξέρεις πότε να το κάνεις και ποιόν έχεις απέναντί σου. Αλλά τι σου λέω. Τα ξέρεις αυτά, μπορεί από άλλες αφετηρίες αλλά είναι τα ίδια.