Ο χαμένος

 

Ετοιμάζομαι για κάτι "καινούριο". Έχω βρει πιο κομμάτι του έργου μου είναι τώρα να γράψω. Το κομμάτι που μιλά για τους αστρομυθολόγους και το σμίξημο της Ηλέκτρας με την Ελίζα, πριν την φυλάκισή της στο βόρειο ερευνητικό.  Έχω πάρει φόρα. Διαβάζω ένα βιβλίο την ημέρα. Δεν κάνω άλλα πράγματα, ίσως ασχοληθώ λίγο με το πότισμα μόνο. Βρήκα τρόπο κι έδιωξα το άγχος με τις δουλειές, έπιασε η ζέστη και δεν κάνω πολλά πράγματα. Τα απογεύματα πάω με τα παιδιά στην θάλασσα. Πιάνω έναν ίσκιο και διαβάζω, ακούω μουσική, σημειώνω. Μόλις πέφτει ο Ήλιος μπαίνω στην θάλασσα και κάθομαι μέχρι που νυχτώνει για τα καλά. Έχει μια παιδική χαρά η παραλία της Αγ. Κυριακής από πάνω, παίρνω πικνικ για τα παιδιά και καθόμαστε μέχρι πολύ αργά που είναι η ώρα για ύπνο. Τα γυρίζω μισοκοιμησμένα από το αυτοκίνητο και συνεχίζω το διάβασμα στο γραφείο και στο κρεβάτι μου. Αυνανίζομαι κάθε νύχτα, κάτι φορές μου παίρνει ώρες αυτή η διαδικασία, έχω ξεχάσει πώς είναι να πλαγιάζεις με άνθρωπο. Η φαντασία μου τα καταφέρνει μαζί σου, έχει ξεκαθαρίσει όλο το τοπίο, δεν υπάρχει πια η ελάχιστη αθέλητη ξαφνιαστική παρέμβαση. Από την άλλη είναι πολύ τρομαχτικό αυτό να συμβαίνει. Το αφήνω ελεύθερο να πηγαίνει όπου θέλει, να με λιώνει, να με εξυψώνει, να μου σπάει τα νεύρα και να με καταντά. Κανονίζω κάτι για την Κυριακή, να ανέβω για να σου παίξω κάτι ή απλά να σε παρακαλέσω λίγο να κατεβείς να σε δω ή για ένα φιλί, μεγάλο φιλί. Τα πράγματα στο κεφάλι μου έγιναν πάλι απλά. Γυρνώ σε αυτή τη συνθήκη γιατί είναι η πιο αληθινή που ξέρω. Αν θέλεις θα έρθεις. Γι’ αυτό μιλώ κι εγώ απλά ενώ θα μπορούσα να χόρευα όλες τις φιγούρες μου και να ζωγράφιζα τον υπερρεαλισμό και τα πολλά πολλά και διάφορα που μ’ αρέσουν στην γλώσσα, τρελά στην γλώσσα που ονειρεύομαι πως σε φιλώ. Δώσ’ μου αυτή την ευτυχία, την καταδίκη, την συντέλεια. Σε παρακαλώ… αυτή τη φορά έστω.     

Σκύλος σου