Κάποτε που ζορίστηκα πάρα πολύ νόμισα πως ήμουνα ο Μποντλαίρ. Πάνε χρόνια, ποιός να το θυμάται τότε.. Ένα βράδυ στη "γιάφκα" του Ποσειδώνα γνώρισα ένα μικρό κορίτσι, ότι είχε ενηλικιωθεί αλλά έμοιαζε ακόμα στην εφηβεία. Φιληθήκαμε εκεί υπο το φως των κεριών, λίγο πριν το ξημέρωμα όταν είχανε σπάσει από την κρεπάλη οι άλλοι. Μου είχε πει πως από παιδί με κοίταγε που παίρναγα με την μηχανή. Από το μεθύσι εκείνης της νύχτας δεν θυμάμαι ποιον είχε πλευρίσει και την έφερε σε εκείνο το σπίτι. Τις επόμενες μέρες τις περάσαμε μαζί, στο αμάξι μέχρι που με πήγε στων γονειών της το σπίτι. Είχα ένα μαύρο σημειωματάριο πάνω που, το ανοιγόκλεινα νευρικά κι έγραφα συνέχεια ήμουν μέσα στου δανδή "σου" την μυσταγωγία. Κι όταν μιλούσα πάλι τέτοια έλεγα. Οι στίχοι μου ένιωθα πως έβλεπα ότι είχαν μια δύναμη κολασμένη. Μου είπε μια ιστορία πως την βιάσανε και πως πήγαινε από τότε με άντρες σαν πόρνη. Ήταν πολύ τραβηγμένα όλα σα να μη στέκουνε μα κι εγώ ήμουν μέσα σε ρόλο... Τους μήνες που πέρασαν πηγαίναμε στην θάλασσα και ακούγαμε την φόνισσα, είναι ένας βράχος που έχει σπηλιά κι όταν σκάει το κύμα το ακούς σα να σφάζουνε κάποιον. Ερχόταν και στην καφετέρια που έγραφα και καθόταν, συνοδευόμενη με κυριλέ βλάχους και μεγαλωμένα γλιτσιασμένα κουμάσια. Στο τέλος έπιασε μπάρα σε ένα Ρουμανάδικο στην πιο πέρα πόλη. Θυμάμαι πως όταν τα έφτιαξα καλά με μιαν που με έμαθε τον Έλιοτ έτυχε δε ξέρω κι έφυγε από τα μέρη μας. -Ήταν λίγο πριν την περίοδο που ζορίστικα τόσο πολύ που έχασα από στρες τα μαλλιά μου.- Πήγε βόρια να δουλέψει στα πιο σκληρά κολόμπαρα της Ηλείας. Μιλούσαμε και μιλάμε. Δουλεύει σε ένα καταφύγιο με ζώα, δε βλέπει άνθρωπο, λέει κάνει αυτό που αγαπάει. Μια φορά που την συνάντησα σε μια γιορτή έξω, εγώ περνώντας χέρι χέρι ενθουσιασμένη με την καινούρια φίλη μου, μετά βρήκα στο αμάξι μου ένα κόκαλο που δεν μπορώ να εξηγήσω πως μπήκε εκει μέσα. Μπορεί να ήρθε ο Μποντλαίρ και να το άφησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή