Έχω κάνει αμέτρητα λάθη. Ήταν μεγάλη σφαλιάρα για μένα (βγάλε την λέξη σφαλιάρα αν πρέπει να λογοκριθεί... μα μιλάμε για χτύπημα, για πρόσκρουση μετωπική, μεταφορικά βέβαια). Γιατί συνειδητοποιώ πως οι περισότερες επιλογές μου για την ζωή δεν μας βοήθησαν. Ακόμα ακόμα θα έλεγα δεν μας σεβάστικαν καν.
Ας πούμε δεν σε ρώτησα αν ήθελες παιδιά, αν ήθελες κτήματα... ούτε εμένα με ρώτησα. Λείπαμε και οι δύο. Ζούσα μαζί σου σε μια φανταστική Αλεξάνδρεια μέσα σε ένα κύμα απο τραύματα. Ανωριμότητα και παραμύθιασμα. Ένα υπέροχο όνειρο.
Μα πώς εσύ κι εγώ! Εσύ είσαι αλλού. Δεν θα μπορούσε να πάει πουθενά. Το ήξερα, το είχα αποδεχτεί, το είχα κι έτσι αγαπήσει.
Όμως σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που με πιστεύουν πιο πολύ από εμένα. Αρχίζω κι εγώ να πιστεύω και αυτό με βοηθάει να ξανακοιτώ.
Βλέπω ανθρώπους με παρόμοια ανώριμη παραμυθιασμένη σκέψη με αυτή που είχα κι εγώ και δεν τους αντέχω λεπτό.
Αρχίζω να κοιτάζω μέσα από τα λάθη μου, κοιτάζω δειλά δειλά τα βαθύτερα θέλω μου. Σε κοιτάζω και προσπαθώ να σε δω.
Προσπαθώ να βλέπω και το τι και το πώς. Στέκομαι παραπάνω στο πώς. Στο πώς και στο ποιος.
Έτσι και είδα ότι οι περισότερες επιλογές μου μας έστειλαν. Βέβαια υπήρξαν κι υπέροχα λάθη. Σωστότατα λάθη...
Δεν θέλω να μετανιώσω για τίποτα. Θέλω να σέβομαι, εμένα, εσένα και τις επιλογές μας. Και να μας σέβονται και οι επιλογές μας βέβαια εννοήται.
Μαθαίνω αγάπη μου. Δίκαια έπραξες όπως έπραξες λοιπόν. Σε ευχαριστώ για εκατομυριοστή φορά. Το ξέρεις. Δε θα σε ξεχάσω ποτέ μου.
(Photo by me)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή