Μπορεί να είσαι ένας δαίμονας, ο δαίμονάς μου. Αυτός που θέλω να σκοτώσω κι ας πείθομαι πως σ’ αγαπώ, πως δεν είμαι έτσι εγώ δαίμονας σαν εσένα.

Τρομοκρατήθηκα που σε είδα. Με παρακινείς να κάνω πράγματα έξω από τα νερά μου, άσε που με έχεις ξευτιλίσει πόσες φορές. Κι ότι κι αν κάνω θα είναι ξευτίλα. Απ’ την αγάπη μου για σένα πήγα μπροστά, αλλά εσύ είσαι μια καριολοανάφτρα που παίζεις με το μυαλό μου και μόνο με αυτό.

Τρομοκρατήθηκα που σε είδα, έκλεισα τα μάτια μου κι ήθελα να κοιμηθώ. Δεν ξέρω γιατί μου φέρεσαι έτσι, προσπαθώ και θα το βρω. Υποψιάζομαι πως είναι από αγάπη, γιατί είναι σα να μου λες άντε παραπέρα ηλίθια, θα μπλέξεις εδώ.  

Ζήτησα να ελευθερωθώ. Να μην σκέφτομαι μόνο τα μάτια σου, τα χείλη σου, τα χέρια σου και τα πανέμορφα λυπητερά ποιήματά σου. Ξέρω πώς γράφονται τα ποιήματα. Ίσως να ξέρω και γιατί γράφονται. Ναι, για τον εαυτό.

Θέλω να ελευθερωθώ. Θέλω να ελευθερωθώ λοιπόν απ’ τον ίδιο μου τον εαυτό. Να τον βρω και να τον πατήσω χάμω. Να του πω, ποιος νομίζεις ότι είσαι ρε θαμένε! Είσαι κάποιος επειδή έχεις μια ωραία μουσική στο κεφάλι σου και ξέρεις ακόμα κι εμένα να ξεγελάς. Λόγια του δαίμονα να του πω.

Κοίτα που συμβαίνει ο ίδιος κύκλος! Είναι να πηδήξουμε τώρα από αυτό το βαγόνι πριν να είναι πολύ αργά. Ναι τώρα, τώρα δεν είναι ακόμα αργά.