Το ζήσουμε δεν το ζήσουμε εσένα το ίδιο σου κάνει. Δε σε νοιάζει. 

Ότι γεννήθηκα, μπουσούλησα, περπάτησα, είδα τον κόσμο, είδα στον κόσμο εσένα, δε σε νοιάζει. Ότι επέζησα και σ'ανακάληψα δε σε νοιάζει. Δε σε νοιάζει. Μα δε σε νοιάζει καθόλου μα καθόλου; 

Ξέρεις, δεν χρειάζομαι κανέναν να με σκοτώσει. Είμαι εδώ ολήκληρη και ζωντανή. Αν κάνω κι ένα μπάνιο θα φαίνομαι κι όλας έτσι, ολόκληρη και ζωντανή. Εντάξει, δεν αμφιβάλει κανείς. 

Άλλη μια γύρα θα γυρίσω το κορμί μου σαν τσιγάρο γελαστό. Μα θέλω να σε κοιτώ, στα μάτια να σε κοιτώ όταν το στρίψω. Άλλη μια φορά. Μια φορά με μάτια σταθερά. Γιατί τα μάτια που τα έχουν χάσει όλα δεν είναι πιά χαμένα.

Πατάνε χειρόφρενο στην ανηφόρα και στρίβουν το τελευταίο τσιγάρο ρεμπέτικα. Το σβήνουνε στη χούφτα και το φυσάνε. Εσύ δεν καπνίζεις τέτοια, που να τα βρεις, που να ξέρεις. Και πώς να στο αναλύσω πιο πολύ. Όλα στα είπα επιτόπου και -πάντα- στον χρόνο τους. Τι να σου αναλύσω ακόμα, την ταξική συνείδηση του Αλέξη Ζορμπά; Κι αυτό θα το κάμω