Ήτανε μέρα που πέρασα από όλα τα στάδια και τις παθήσεις μου. Βυθίστηκα στις προσπάθειες να καταλάβω τι συμβαίνει, τι μπορεί να συμβαίνει. Ποια μπορεί να είναι τα είδη των σχέσεων, των συναισθημάτων και των ορίων ώσπου έχασα κάθε επαφή με τα ερεθίσματα. Κι ύστερα ερεθίστηκα στο όνειρο μιας συνάντησης τόσο πολύ που έγινα τελείως ξεφτίλα. Τι κατάφερα να καταλάβω πέρα από την συνειδητοποίηση της μοναξιάς και της ατέλειωτης ανάγκης για βαθιά ερωτική αγκαλιά, για έκφραση κι επαφή. Είναι η νύχτα που νιώθω αδικημένα τιμωρημένη. Χωρίς να έχει σημασία από ποιόν. Πεθαίνω από το κρύο της απόρριψης και παρακαλάω να αδιαφορήσω. Ξέρω πως όλα αυτά είναι στη φαντασία μου. Πως τίποτα αξιοπερίεργο σήμερα δε συνέβη. Πως το πρωί πήγα στην αγορά, εργάστηκα, μαγείρεψα και το βράδυ αλλά και το μεσημέρι, πως το απόγευμα ήμουν με φίλους σε μια πολυσύχναστη θάλασσα, πως έπαιξα με τα παιδιά, γελάσαμε, πως γνώρισα και συζήτησα ενδιαφέροντα πράγματα με μια καινούρια κοπέλα. Ίσως οι γύρω με συνηθίσανε, τα κενά που παθαίνω και γίνομαι άγαλμα κι ύστερα πάλι λειτουργώ κανονικά μαζί τους. Φαίνεται πως τους λείπω. Συχνά μου φωνάζουνε αν ακούω. Σπάνια βέβαια σε αυτά μου τα κενά με ρωτά κάποιος τι να σκέφτομαι ρε παιδάκι μου τώρα. Έτσι είναι οι φυσιολογικοί άνθρωποι, δεν μπορούν ίσως να φανταστούν πως σε αυτά τα κενά* ζω μια αγωνιώδη αιωνιότητα μνήμης από ερωτήματα που γνωρίζω και γνώρισα, που θα γνωρίσω. Για να απαντήσω τι είναι αυτό το εμείς που μου λείπει. Τι συμβαίνει, τι μπορεί να συμβαίνει. Είναι μακρύς ο δρόμος από αυτό που συμβαίνει στο γιατί συμβαίνει, στο γιατί δεν συμβαίνει και πως θα συμβεί.
*η αίσθηση του χώρου της απόστασης, με υπερβολική εκκίνηση συναισθήματος μέσα από σχετικά προς φανταστικά ερεθίσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή