Σήμερα ένιωσα πολύ άντρας. Άντρας με αρχίδια τανούκι. Κοίταξα με νόημα τον ουρανό και του είπα: μια μέρα σε αυτό το δημαρχείο θα την παντρευτώ. Και θα φύγουμε για το ταξίδι του μέλιτος σε ένα ποταμόπλοιο στον Νείλο. Θα μηραστεί η ζωή μας στα χωριά μας στην Αθήνα και τη Γαύδο. Ή και κάπου που θα ανακαλήψουμε μαζί. Μάλλον με είχε συνεπάρει το κλίμα των γεγονότων γιατί άλλη μια φορά έχω σκεφτεί να παντρευτώ κι αυτή ήταν πάλι μαζί σου. Κατα βάθος με φτιάχνει περισσότερο η ιδέα της καυτής χιλόπιτας που θα φάω όταν σου κάνω μια τέτοια πρόταση. Μπορεί να έχω κάποια ελπίδα αν στην κάνω με το πιο αλήτικο ύφος που διαθέτω και με τα πιο άγρια λουλούδια που μπορώ να βρω. Με περόνη από χειροβομβίδα για δακτυλίδι και τέτοια. Σίγουρα θα τσακωθούμε χοντρά εκείνη τη μέρα θα τρέχουν σκέψεις από τρελά παράπονα πονεμένου έρωτα. Ποιός σε τράβαγε φωτογραφία τότε, ποιανού είναι το σπίτι που τράβηξες τη φωτογραφία εκεί, για ποιόν ήταν το για σένα κι άλλα τέτοια παθολογικά τελιώματα που δε θα είναι μέσα σε λέξεις αλλά μέσα σε σαλεμένα φιλιά στα κορμιά μας. Σήμερα ήμουν στη γέφυρα και σ' αγκάλιαζα. Σ' αγκάλιαζα όλη μέρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή