Το Βόριο Ερευνητικό ήταν καλά κριμένο μέσα σε μια κοιλότητα πάγου. Το φως έμπαινε από ειδικούς καθρέπτες που δημιουργούσαν πολλαπλές διαθλάσεις μέχρι τον θάλαμο όπου βρισκόταν η Ηλέκτρα. Είχε υποθέσει πως η τοποθεσία αυτή ήταν σε κάποιον πόλο λόγο αυτού του φωτισμού αλλά και πάλι δεν μπορούσε να είναι σίγουρη. Σίγουρη δεν μπορούσε να είναι για τίποτε. Ειδικά μετά την τελευταία προδοσία που την είχε ρίξει σε αυτή τη «φυλακή» δεν μπορούσε να εμπιστευτεί, ίσως ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό. Ο χώρος ήταν κατάλευκος σε σημείο που τρελαινόσουν. Η τεχνολογία γύρω της έδειχνε να είναι σε ένα επίπεδο που αναρωτιόταν αν βρίσκεται ακόμα στη Γη ή σε κάποιον άλλο πιο εξελιγμένο πλανήτη. Ανθρώπινες επαφές δεν είχε, όλα γίνονταν ρομποτικά, με μια τελειότητα και μια αλάνθαστη, σχεδόν απάνθρωπη, ευγένεια που της την έδινε, ειδικά τον πρώτο καιρό, κατευθείαν στα νεύρα. Δεν το ήξερε μα οι ερευνητές είχαν αποφασίσει γι’ αυτήν να μην χρησιμοποιήσουν τα νέα τους παφλάζοντα ραδιοκύματα με τα οποία μπορούσαν να ελέγχουν από τη DNA μέχρι την διάθεση και όλη την ψυχοσύνθεσή της. Έπρεπε να παραμείνει αυτό που φυσικά είναι όσο περίμεναν να τους αποκαλύψει την σχέση που είχε με τις γραφές που τους απειλούσαν. Έπρεπε να βρουν πως και γιατί αυτό το κορίτσι «από το πουθενά» χρησιμοποιούσε στα ποιήματά της λέξεις και φράσεις κλειδιά από το πιο απόρρητο κείμενο που είχε ποτέ βρεθεί, το οποίο ήταν γραμμένο σε μια γλώσσα που κανείς τους ως σήμερα δεν είχε καταφέρει να μεταφράσει επαρκώς.
...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή