Να μείνει

ΛΙΛΙ ΜΟΥ,

Σήμερα ξύπνησα σαν από εφιάλτη. Είχες θυμώσει που πήρα για δικό μας κάποιον στίχο σου. Πώς σέρνω τα πόδια μου στην γραμμή των ορίων να τα βαθύνω όσο μπορώ.. Επιμένω σε αυτό που νιώθω ενώ εσύ το λες αρρώστια. Είπες πως έκανα όλη αυτή την αγάπη να καεί μέσα στη διαστροφή. Δεν είναι όμως έτσι και το ξέρεις. Θα μπορούσα να το δω κι εγώ ως διαστροφή και να γράψω έναν τόνο πιασάρικα. Να πάρω τις λογικές αποστάσεις από αυτά και να το παίζω εντάξει. Ωραία λογοτεχνία. Μη νομίζεις, δεν κατηγορώ κανέναν. Το έκανα. Έχω ηττηθεί τελειωτικά.  Δεν το ήθελα βέβαια, είναι το μόνο σίγουρο. Και τι δε θα έδινα να μπορούσα να κρατηθώ στο επίπεδο που σ' αρέσει. Το πνευματικό, το ανώτατο, το ακίνδυνο, το σα νεκρό; Νόμισα πως τα είχα καταφέρει. Με τη βοήθεια σου, δεν το ξεχνώ. Τι εγωισμός θεέ μου! Τι έκπτωση! Τι κατακρατημένος πόνος! Τρόμος κανονικός. Αλλά δεν ήταν από το λίγο. Ήταν από το παραπάνω. Κοίτα τι έχει γίνει τώρα! Σιγά σιγά θα ανοίξουν οι δρόμοι. Ίσως βρεθούμε μια τυχαία στιγμή. Και μέσα από το πιο απλό και κοινότοπο πράγμα μας ανατριχιάσει η ευτυχία του ειδώματος. Μιλώ στον πληθυντικό γιατί δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς. Ας είναι αυτό η τρέλα μου όλη. Και μη μου ξαναπείς ότι είναι ψέματα γιατί..  Λοιπόν, τόσα χρόνια παραπονείσαι πως δεν έρχομαι ποτέ στην θέση σου.  Μάθε πως δεν κάνω και τίποτε άλλο. Μόνο που οι εκδοχές είναι αντικρουόμενες και φλιπάρω. Σκέφτομαι πώς σε θέλω κοντά μου για να θεραπευτώ. Κάπως που να θέλεις κι εσύ. Γιατί, ενώ όλο αυτό που έχουμε είναι τόσο ζωντανό  -ως αθάνατο τολμώ-  ο"τάφος" που άνοιξες όμως να ξέρεις μόνο εσύ μπορείς να τον ξανασφραγίσεις. Και όχι με το να τον φτύνεις και να τον απειλείς. Άσε με να μονολογώ. Να δούμε πόσο καλά με έχεις εκπαιδεύσει στον άμεμπτο λόγο. Έτσι, να ξεσπάω, να σου δίνω πατήματα, για ότι είναι να μείνει.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΤΡΕΛΑ 

ΒΛΑΚΑΣ