+

 

Μόλις πάω να επιχειρήσω να σκεφτώ να βρω έστω μια εκδοχή για το πώς μπορεί να σκέφτεσαι μπλοκάρω. Είναι που θα ήθελα πάρα πολύ να ήξερα κάτι. Μα δεν καταφέρνω να ολοκληρώσω καμιά τέτοια σκέψη. Είναι καιρός που ζω σε αυτό το αδιανόητο. Με την ευτυχία στον ουρανό και το βούλιαγμα της μοναξιάς. Είναι τόσος καιρός που δε θυμάμαι τη ζωή, πως ήταν πριν.  Τώρα. Μάλλον έχεις θυμώσει. Αριστοτελικά. Θα μπορούσα να κλείσω όλο το θυμό σου στην αγκαλιά μου. Μετά σκέφτομαι πως πρέπει πάλι να λείπω από το σώμα μου όταν χρειάζεται για να σε αγκαλιάσω. Γιατί το πρώτο πράγμα είναι η λαχτάρα που έχω να σε αγκαλιάσω. Δε καταλαβαίνω. Που είμαστε; Γιατί δε πρέπει να μιλάμε;  

 

 

Κοντά σου

 

…