Κέντρο

 

Όταν το καλοσκέφτομαι είμαι να έρχομαι με τα πόδια. Μην ανησυχείς. Είναι εκεί. Με περιμένει. Όχι η Αθήνα. Δεν είναι έτσι απλά, ένας μύθος. Ακούγονται από εδώ οι σειρήνες. -Τις χειροπέδες να τις κρατήσω; Θέλω να με δένεις τα Σάββατα. Κρυφά. Μόνο εμείς και τα όπλα μας. Ησυχία. Τα ζώα της νύχτας και τα πνεύματα.- Είναι τόση ησυχία που η ανάσα σε ξεκουφαίνει. Γίνεται ανεμοστρόβιλος. Σπάζει πελώρια κύματα στα βράχια εξτατικά φαινόμενα βγαίνουν να σε προϋπαντήσουν. Τα νύχια σου με σχίζουν και θα στύψω το κρέας σου μες στις παλάμες μου να δω τι ωραία που είναι η ηδονή μαζί σου. Να  δια-γράψω με φτερό τη ζωή μου όλη πάνω σου θέλω. Να μαρτυρήσεις. Να το κάνει η ανάσα σου. Κι η ανάσα που στα πόδια σου έχω. Γιατί θέλω να χώνω τη μύτη μου παντού. Σε όλες τις υπο-θέσεις σου. Από μηδενική απόσταση. Και να μοιραζόμαστε όλα τα μόρια     του αέρα.                                          Έλα.                                  Ανακάτεψα.                                              Θα μοιράσεις;