Τρίτη 13 Οκτωβρίου 2020

ΑΠΟΚΛΙΣΗ


Η ζωή μου μια ταινία που ο ήχος έχει πέσει

πάνω της να παίζει τα καρέ με απόκλιση

Των στρεβλών δευτερολέπτων

που αιώνες μοιάζουνε


 Στο μυαλό μου τα σκοτώνω παίζοντας τον δολοφόνο 

έγκλημα προσχεδιάζοντας. Κι όταν αγριεύει το αίμα

να βουτώ σ’ αυτό τη πένα

να χαράζω θυμωμένα

σ’ αγαπώ και χάνομαι.



2 σχόλια:

  1. Αν ήξερες για τι μιλάω τα πράγματα θα ήταν αλλιώς. Ούτε ήθελα όμως να σου δείξω πως είναι αυτή η εκδοχή. Είναι γιατί όσες φορές την έζησα μετά ορκιζόμουν πως δεν θα το ξανακάνω. Όχι γιατί δεν είναι ωραία. Είναι φρικτά ωραία. Είναι ότι πιο κοντά στον ορισμό του έρωτα. Του αστείρευτου έρωτα. Να το έχεις και να μη το έχεις.
    Το γυναικείο μυαλό με καίει. Εγώ δεν έχω ιδέα πως σκέφτονται οι καθαρόαιμες γυναίκες. Δεν έχω ιδέα και δεν έχω προσπαθήσει ποτέ να καταλάβω. Το αποκλείω ότι υπάρχει περίπτωση να καταλάβω.
    Η ζωή μου άλλαξε. Αλλάζει σταθερά προσανατολισμό. Στην αρχή που ήμουν ακόμη στο σοκ νόμισα πως θέλω να προσανατολιστώ προς εσένα. Έβλεπα ότι ήθελα να δω. Κι ότι δεν μπορούσα να εξηγήσω το δικαιολογούσα ως ερωτική παράκρουση.
    Θέλω ακόμα να προσανατολιστώ προς εσένα. Όμως βλέπω πως αυτό είναι μάλλον αδύνατο γιατί δεν έχω αρκετά στοιχεία για κάτι τέτοιο. Συνειδητοποίησα πως στην πραγματικότητα δεν μου ανοίχτηκες ποτέ. Δεν ξέρω τίποτα πέρα από ελάχιστες εξιστορήσεις πέντε δέκα στιγμών. Σου έχω πει χίλια πράγματα και μου έχεις πει πέντε. Κάποιες φράσεις και πράξεις γυρίζουν στο μυαλό μου. Είναι αυτές που η έντασή και η σημασία τους με άφηναν άφωνη όταν τις βίωσα ώστε δεν μπόρεσα να αντιδράσω ανάλογα στον πραγματικό χρόνο. Είναι πράγματα που με δένουν. Δεν έχω καμία αμφιβολία για το τεράστιο μέγεθος των συναισθημάτων. Παρόλο που η ιστορία μας δεν έχει να το στηρίξει αυτό πάνω σε κάτι συγκεκριμένο. Το ότι μάλλον δεν έχεις ιδέα πως είναι αυτό που νιώθω με ωθεί στο να πιστέψω πως δεν έχω καμία ελπίδα να ξαναβρώ μια θέση δίπλα σου. Μια οποιαδήποτε θέση. Είναι γιατί είναι πιά ξεκάθαρο πως για να γίνει αυτό πρέπει να αλλάξει αυτό που νιώθω το οποίο ούτε εγώ το ήξερα αλλά κάτι μου το πυροδότησε και έσκασε σαν πίδακας από τα έγκατά μου. Παρόλη την απώλεια, τη συντριβή, δυσκολεύομαι να μισήσω αυτά μου τα αισθήματα. Αποκλείω ότι υπάρχει τρόπος να τα επαναφέρω στην πρότερη τους κατάσταση.
    Θέλω να ανοίξω το ράδιο, να σε ακούσω και να μου γεννηθεί κάποια ιδέα που να φωτίζει το μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σιωπή