Είμαστε τα φίδια στο Κηρύκειο του Ερμή. Ξάφνου μέσα από ημιτελείς σκέψεις ξεπηδά και σαν λόγχη με λογχίζει μια δαιμονική σύλληψη όπως σχίστηκε η γης υποσχόμενη έναν κοίλο παράδεισο υποχθόνιο. Για όσους οι εμπειρίες τους περνάν σε μια διάσταση πέρα από τα αποδεκτά. Κράταγα έναν στυλό μπηγμένο στην καρωτίδα σου σε μια λίμνη αίματος έπηζε κολλούσε και έβαφε. Με έχει μουσκέψει μέχρι το πιο βαθύ σημείο του ερεθισμού μου καυτό γάργαρο αίμα.
Πριν λίγο είχα ευχηθεί να νιώσουμε ότι μπορούμε τα πάντα μαζί. Υπέροχα. Δε θυμάμαι πως έφτασα μέχρι εκεί. Πρωτότυπα. Ήμουν πολύ ερεθισμένη. Με τη ζαλισμένη διαύγεια της ικανοποίησης σε κάρφωνα κι άδειαζα. Ύστερα έμεινε ακόμα πιο ανικανοποίητο. Πρέπει να έχεις τα κότσια για να ικανοποιήσεις οριστικά μια γυναίκα. Εγώ τα έχω. Της μπήγω ένα στυλό στην καρωτίδα. Με τελετουργικό φαλλικής λατρείας σε σκοτώνω. Αδειάζοντας σου σπασμούς. Σπάζοντας την ταπεινότητα που προσδίδει η λατρεία. Έτσι σε μια στιγμή ανακαλύπτεις ξάφνου ότι μπορείς να σκοτώσεις άνθρωπο. Συνειδητά αδειάζεις και μένεις ακόμα πιο ανικανοποίητος. Νιώθεις πως έχεις περάσει σε άλλο επίπεδο. Νιώθεις πως πολεμάς τη μοίρα. Θεώνεσαι μέχρι που.
Είχε έναν εραστή όταν τη γνώρισα. Έχει κάποιον εραστή. Συναντηθήκαμε σε έναν πυθμένα μετουσίωσης που απιστούν στον φαλλικό θεό τους. Βάλε να πιούμε μπράντι. Είπε πως είναι ο ορός της αλήθειας. Τα σώματά μας έσταξαν έρωτα. Έβδομη απόσταξη. Δεν καταλαβαίνω γιατί όχι. Εμείς. Εδώ. Αδύνατο!
Φεύγω. Με αυτοκαταστρέφεις. Μένω να θέλω να σπαρτράς από έρωτα ή θάνατο. Όμως είναι τόσα μαζεμένα χάδια στα χέρια μου που δε μπορώ τίποτα να πιάσω. Ζητώ να γευτώ το πειστήριο. Το κάτω χείλος μου σέρνεται πάνω σου όπως τα πέπλα της μάγισσας Νύμφης στα νερά. Σταμάτα όμως να γαργαλιέσαι. Κόφ’ το! Κι ας είναι η κεντρική αρτηρία.
( art blackout poetry )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή