Ηλέκτρα: Άσε με να σου πω λίγο. Βλέπω στον ύπνο μου διάφορα. Ξυπνάω με τη σκέψη σου, με την εικόνα σου ολόκληρη. Πόσο θα ήθελα να ξυπνήσω μια μέρα και να μπορώ να σε πιάσω! Μετά μέσα στη μέρα μια απελπίζομαι μια δυναμώνω. Όταν δεν ελπίζω τίποτα όλος περιέργως νιώθω πιο κοντά σου. Είναι τρομερή μια τέτοια παραδοχή. Θανατική. Πιο θανατική κι από τον φόβο της αποτυχίας. -Ευτυχώς εκείνες τις στιγμές δεν πιστεύω ούτε στον συντονισμό.- Ισως να ζω μια αποφόρτιση κι αυτή η οπτική αφήνει μια χαραμάδα φωτός, την έξοδο από τη στοά. Αλλά από την άλλη μου ακούγετε πολύ αστείο να καταφέρω να μηδενίσω. Να απειριστώ. Απειρισμός, ναι. Δυσκολεύομαι στην αποθέωση για να λυτρωθώ. Γιατί ήταν πολύ χωμάτινο το φέρσιμο. Σίγουρα δε φέρονται έτσι όσοι κατοικούν στα σύννεφα και σίγουρα δε φέρονται έτσι όσοι μπορούν να ντύνονται την ψυχρή σοφία της αθανασίας. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την προς στιγμήν, ας πούμε φαινομενικά, κτηνώδη, πανικόβλητη συμπεριφορά. Bad timing πες να τελειώνουμε τώρα μ' αυτό . Έτσι κι αλλιώς πταίσμα, πταισματάκι μου φαίνεται μπροστά στο μέγεθος του εγκλήματος για το χώρια που ζούμε. Μετά τρελαίνομαι που δεν μπορέσαμε να στηρίξουμε σταθερά, έστω κουτσά στραβά, τη φιλία. Δεν καταλαβαίνω τίποτα. Έχω κολλήσει τρελά να θέλω, να πιστεύω πως το σώμα σου είναι το μόνο μέσο που θα με κάνει να καταλάβω. Να καταλάβω κι εμένα κι εσένα.
Ελένη: Παιδί μου τι λες; Εγώ κι αν δε καταλαβαίνω τίποτα από αυτά που λες. Ηλέκτρα μόλις συναντηθήκαμε για πρώτη φορά. Σύνελθε! Ρε, γαμώτο, μου έχει πει η Ελίζα ότι είσαι μυστήρια μα εσύ πας να με κάψεις τελείως! Τι συνθηματικά είναι αυτά τώρα;
Ηλέκτρα: Εμ, ουφ, τι ωραία! Θα τα βρούμε. Να έρθω λίγο πιο κοντά; Έλα πάμε, λέω καλύτερα να μπούμε μέσα όταν έχει ήδη ξεκινήσει η παράσταση για να αποφύγουμε τα αδιάκριτα βλέμματα. Να τέτοια βλέμματα, όπως σε κοιτάζω εγώ τώρα να! χαχα. Τι χιούμορ... Ήθελα να πω είμαι πολύ χαρούμενη που επιτέλους σε βρίσκω και πάμε εκεί!
( art Aenami the day you left me)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή