βαμβάκι

θυμάμαι εκείνο το παιδικό παιχνίδι που γυρνάμε γύρω γύρω με τα χέρια πιασμένα μέχρι που ζαλιζόμαστε και τα αφίνουμε και πέφτουμε κάτω και γελάμε. μόνο που σαν μεγάλοι αυτό το γέλιο μοιάζει κάπως τρελό. δεν είναι θρίλερ και το κεφάλι μου δεν βρήκε σε καμία γωνία. στην γωνία των τιμωρημένων ας πούμε.. πόνος στους κροτάφους η ψυχή σαν βαμβάκι σε όλα τα σωθικά αφόρητος προτοφόρετος πόνος θανατικός μέχρι το ξέρασμα και μετά οι συγνώμες απ' τα έγκατα συγνώμες συγνώμες συγνώμες για όλα τα ελαφρά κακά τα πρώτα που αναδύθηκαν απ΄αυτή τη πληγή αίμα ζουρλό μαύρο γιαγιά. συγνώμες συγνώμες σπαραχτικές συγνώμες ικεσίες για λυτρωμό απ' τον πνιγμό του αιθέρα.. η γεύση του θανάτου βαμβάκι. ώρα που παρακαλώ που αγκομαχώ Διγενής που ψελίζω μονομάχος. Άνθρωπος ήμουν; ναι ήμουν ακόμη άνθρωπος! λοιπόν τόσο καιρο τρεφόμουν με πλακούντες κι αναγεννόμουν κι ενόμισα πως είχα γίνει θεός! παίρνω χαρτί... και γράφω βαμβάκι... γράφω βαμβάκι γράφω γράφω κι όλο βαμβάκι...

Καμία γραφή

Καμία ταφή

Καμία αφή

όλα βαμβάκι



(fotoart Goja)