Διάνυσμα

Στην ερημιά που πλατειάζει η ματιά
ο αγέρας μιλά για τα μάκρη
εκεί που ανασυντάσσονται τα πουλιά
περπατώ προς την άκρη

Στης ακτής τη θαλάσσια εσοχή
όπως του έρωτα η περιγραφή
μια γραμμή που αφήνεται
να γίνει καμπύλη
και με μια γωνία ορθή
προσπαθεί να ενωθεί

Στου ορίζοντα τον γκρεμό συναντώ τον φρουρό
που έχει πλέξει τη κοχυλένια γιρλάντα
Σ’ένα σύννεφο το θεό κυνηγώ

Καλπάζουν τσιγγάνοι αλογατάριδες
γραπώνονται τα πέταλα στον αφρό
Θησαυρών παράφορο σκηνικό

αντικείμενα γλυμμένα απ’ την αρμύρα
τελάρα δέντρα βαρέλια κουζίνες ψυγεία
κι ένας καναπές ξεβρασμένος απ’ το κύμα
που απλώνομαι ν’ αφουγκραστώ τη μαγεία

Γυμνοί αυνανισταί σκαρίζουν
απ’ τους αμμόλοφους
τη φωτιά τ'ουρανού το ηλιόγερμα
εκεί όποιος δει θα καεί

-επικίνδυνα ρομαντική η εποχή-

Ώρα να φεύγω καθώς με νήματα σέρνω
της καταιγίδας την ηλεκτρισμένη ουρά

Καλόγρια-Κουνουπέλι

στα απόκοσμα

(art Gustav Alaux)