καταμεσής της άκρης

η σκέψη σαλεύει στο φεγγαρόγερμα
περνώ το αιμάτινο μονοπάτι
που σταθερά με καρφώνει
στο δέντρο της ζωής

με φωνή και μάτι που ταξιδεύει τα πελάγη
με καράβι τους καιρούς

η ταχύτατη κίνηση την αλήθεια παγώνει
δεν είμαι μόνη
δεν είμαι εγώ κι η σιωπή
κι αυτή η οπτική
που γδύνεται κατανοητή
διηνεκήτητα οξιμένη

-κλείνω άλλο ένα γεμάτο κουτί
που χωρά και τα άλλα
σα μπάμπουσκα τα χαρτιά
με το αποτύπωμα της μεταβλητής
η λύση τερμάτισε

η ραφή.. ανάσες καθάριες

καταμεσής της άκρης -

(foto by Fanny/Delphi)