Δυτικά του Ανθρώπου

θα αποσυνδεθώ, θα κλείσω το λάπτοπ και θα πάρω στα χέρια μου το τελευταίο τετράδιο. Ξέροντας στο τώρα το μέγεθός μου, το σχεδόν τίποτα στο όλον.
θα γράψω όχι όπως κάθε φορά σε προσωποποιημένο αναγνώστη, κι αυτό γιατι δεν θα είχα να γράψω τίποτα.
Είναι αυτό το σχεδόν που θέλω πλέον να καταγράψω. Σκέφτομαι πως αυτό το κάτι ,που καταστά το σχεδόν, θα ήταν πιο -αρμονικό-βαρετό-εύκολο- να μικρίνει κι άλλο, να γίνει ένα με το τίποτα.
Το αντίπαλον δέος είναι το πάντα, μια κατάσταση κατεστημένη κι αυτή, δεν προκαλεί ενδιαφέρον.

Δυτικά του Ανθρωπισμού.

------------------------------------------

Είναι το έσω που εξωτερικεύτηκε και σαν σε συνομοσία αντικατοπτρίστηκε στο όλον.

Σχεδόν

-----------------------------------------

Ξυπνώ και κοιμάμαι με αίματα, ψεύδη, βία, τύφλωση, ακρότητες και ακροτηριασμούς συναισθήματος. 'Αγαπημένους' δολοφώνους που δεν κατάλαβαν, που ήταν κάπως πιο άρρωστοι.. που πληγώθηκαν..που πληρώθηκαν, που κλήθηκαν για αυτόν τον ρόλο.. που .. που..

---------------------------------------

Υποχρήση και πέταμα.

[παρομοίωση, γεμιστά μπισκότα που τους τρώς μόνο την σοκολάτα και τα απαξιώνεις στον κάδο ]

Δυτικά της ανθρωπιάς

------------------------------------------

Στο τελευταίο τετράδιο στέκει μια ζέμπρα με βλέμα καχύποπτο..

''Αυτή η έμπρακτη αφοσίωση της συνεχούς επίκλησης καθαίρει τον νού από τις κτητικές του ψευδαισθήσεις''