οι βάσεις

Το προαύλιο του σχολείου ήταν ντυμένο με ψηλούς φοίνικες σε σειρές μπροστά από τις δύο μικρές πεζούλες που πλαισίωναν την δεξιά μεριά του στίβου. Αριστερά, ήταν οι μεγάλες τσιμεντένιες κερκίδες όπου σύχναζε μαζί με τα άλλα παιδιά και τα θορυβώδη επαρχιώτικα μηχανάκια τους όλα τα μαθητικά της χρόνια, ακόμα και τα καθημερινά βράδια.
Ήταν απόγευμα και το βλέμμα της Ηλέκτρας δεν εστίασε σε τίποτα από αυτό το γνώριμο περιβάλλον, παρά μόνο νέταρε στα χαρτιά που διαγράφονταν μακρινά στην πόρτα του λυκείου ανάμεσα στις στήλες αρχαϊκού στιλ.
Το καλοκαίρι που θα ακολουθούσε μπορούσε να περιγραφεί από την έπαρση του πετυχημένου νεοφοιτητή και την γενική απελευθέρωση. Ατέλειωτα βράδια νεανικών διασκεδάσεων στα παραθαλάσσια μπαρ με όνειρα για το ανίδεο μέλλον, που κυλούσε γοργά επιταχυνόμενο από την φορά της χαράς.