Το σκιάχτρο

Το κομμένο κινέζικο πορτοκάλι μας

πεταμένο από μένα στον κάδο

μα απ’του πόνου τα άπατα σήκωσα

ανέπαφη του γράδου την ράβδο

πάλι αρωματίζομαι του έρωτα μας

την μολυσματική αποφορά

Κοροϊδεύοντας με πως και σήμερα

θα ‘ναι η τελευταία φορά .

Στην πρησμένη ψυχή νεύρωση

παραισθήσεων τίκτεται

Η μορφή σου σε ατέλευτη

τελετουργία θα σύρεται

Τερατούργημα της μνήμης

πορτρέτο κατακρεουργημένο

για πόσο ακόμα ένα σου

νεύμα μοναχά θα προσμένω.

σχέδια ανάκτησης ενδιαφέροντος

απορρίπτονται κατά συρροή

η σιωπή σου και η αδράνεια μου

συνοδεύουν τα δαγκωμένα ‘γιατί’

πιθανό κάποιο άψυχο σκιάχτρο να με

κυνήγησε απ’ το τότε μας χωράφι

καθώς φαίνεται τρόμαζω απ’των αψύχων

καθρεπτών το μεγάλο σινάφι.

-στην ζυγισμένη τίγρη-
(art KOJA)