Αθήνα

Είναι τόσο πρισμένη η εξέλιξη σε αυτή την πόλη τα τελευταία χιλιάδες χρόνια
Σα να πέρασαν σε ένα δευτερόλεπτο με ένα βαρύ γδούπο.
Κτήρια με κριτήρια που έμειναν στη μέση μαζί με υποθέσεις παραφυσικά σοβαρές.
Αταίριαστη μουσική στο νευρικό ραδιόφωνο πόλης. Κι αυτή σα μια αλανιάρα, ξεκουτιασμένη γιαγιά σε προσκαλεί, σαν τα περιστέρια, με ψίχουλα. Μαλακισμένη με αλσχάιμερ και ξεκουρδισμένο πάρκινσον σκοντάφτει πάνω σε πέτρες. Θεαματικά! Γελά, χωρίς δόντια και η ανάσα της ζέχνει σαπίλα και άρωμα νεραντζιού με νίτρο και καταλύτη. Στηρίζεται στο καροτσάκι με τα διαμάντια των σκουπιδιών και σηκώνεται βλαστημώντας, για τους βλαστούς, στους αστούς που είναι κι αυτοί πέτρες, σαν τα αγάλματα στο μουσείο.
Μου λείπει!
(foto by Era)