Νανούρισμα ακούγεται σαν πέφτει
κρύα στο τζάμι νυσταγμένη η βροχή,
τραγούδια μούσας και αγγέλων ζωντανεύει
και μου γεμίζει στάλα-στάλα την ψυχή
Ψιθύρισμα λεπτού, στρωμένου ήχου,
του πεπρωμένου πιο ωραίο μυστικό,
λέξεις μαγείας ενός άγραφού μου στίχου
αθανασίας φίλτρο, θείο, μαγικό
Κάθε ψιχάλα την ανάσα μου δροσίζει
κάθε σταγόνα κι ένα όνειρο κρυφό
με γαληνεύει και το βλέμμα μου υπνωτίζει
με οδηγεί μεσ’ του μυαλού μου το βυθό
Βρέχει κι ο χρόνος βιαστικός και μόνος τρέχει
δεν με πειράζει κι όσο ζω θα ευχαριστώ
τώρα η ζωή μου κάποιο νόημα θα έχει
δεν θα ζητήσω , ποτέ πια, να ξεχαστώ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή