Στο συμπερυμπανικό συνάντησα
τον δρόμο του ΘΕΛΩ να ρουφίξω,
τους φόβους, τα πάθη του Έρωτα
του Δέμονα,με δέοντα κόπο ν’ανοίξω
Μα μια λίγο μπήκα
και με ρουφάει,η μυρωδιά,
με μοίρα, μύρο, κολλάει,
έως στα αυτιά..
και εδώ τα λόγια χάνονται
μόνο ανάσες ..
κάνω βουτιά με το κεφάλι
να ζαλιστώ, να ντυθώ,υγρό,
και μέσα της ζώ.
Άκου
στη Μαύρη τρύπα
στο λέω
θα απειριστώ
(συνεχίζεται.. μέχρι να τελιώσει..
ΝΑ ΤΕΛΙΩΣΕΙ... αααααα.. ναι..)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή