Η λάμψη του κεριού μου φέρνει πόνο στα μάτια
σα να κοιτώ τον ήλιο του μεσημεριού εν εκλείψη.
Πόσο μπορείς να αγαπηθείς μεσαιωνικό σκότος.
Εσύ και τα βασανιστήρια σου ας φέρνετε θλίψη.
Τι απόλαυση του Προκρούστη η κλίνη
με τραβά για να χωρέσω και να μπορέσω
την αγκαλιά και το χάδι κομμένο στη μέση ν’ αντέξω.
Σκότος γλυκό και τρυφερό χαϊδεμένο μυαλό μου.
Θάλασσα αγριεμένη, μανιασμένη, πονεμένη, κουρασμένη
γείρε εδώ στο γυαλό μου
γείρε να δω αν μπορώ να με συγχωρώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σιωπή