Κάποτε

Άνθρωπος της ζωής μου
Περαστικέ,
με ζύγωσες
Στο ανέμελο διάβα
Παρέα του Έρωτα σου
Κι έπιτα ( στη ζωή )
Όταν το χέρι σου άφισα
Να πιάσω τα αγαθά της
Σ’έχασα
για να τα μοιραστούμε
Τα μίσησα τότε
Με μίσησα
Εμίσησα εσένα στο μέσα μου
Και δηλητιριάστικα
Έπητα
Είπα θα ξανάρθει
Και τρόμαξα
Έψαξα να βρώ τα λούσα μου
Να τα φορέσω
Τα ολίγα που άφισα πίσω
Χαμένα,
Αλήθειες και ψέματα
Κακοϋπομένα «πάντα»
Να Ζω
Πιστεύοντας
Τη μοναδικότητα
της αλλωτινής ευτυχίας
πως θα’ρθει.

14-04-08
(foto by me)