απώλεια, τροφή των θηρίων

"Κάποτε όλοι θα γίνουμε αστροναύτες"

Έφτιαξε το υποκατάστατο της απουσίας
μουσική και τέχνη υπαρξιακή
Έφτιαξε το αντίδοτο της απώλειας
τέχνη υπαρξιακή και μουσική

Εκεί βρήκα όλες τις λαθραίες μου περιπλανήσεις
αυτές δηλαδή που είναι
το υποκατάστατο της εμπειρίας
το αντίδοτο της ιδέας
για παραλλαγή
που ντύνεται κανείς
συνοδεία

Να γράψουμε
κάτι
για την ευτυχία των άλλων
για την ευτυχία των άλλων
για την ευτυχία των άλλων

στην ΑΝΝΑ ΜΕΛΗ

(foto by net)

οι πωλητές

Λοιπόν, έτσι θα έρχονται

και θα παρέρχονται αυτοί

νομίζοντας κάθε φορά πως φτάσαν

Όμως εγέμισα φαντάσματα

από τους δήθεν εαυτούς που μου πουλούσαν

μα δεν κατάλαβα πως τους πουλούν

Δεν αγόρασα
Τι να αγοράσω αγάπη!

δεν ξέρω από τέτοια αλλησβερίσια

Και νομίσαν αυτοί οτί τους απορρίπτω

Γίναν αδιάφοροι για μένα πωλητές

κι έτσι έφυγαν για να χτυπήσουν

την πιό κάτω πόρτα

(foto by net)

Ο ταξιδιώτης

Ανοίχτε μου την πόρτα αυτή που κλαίγοντας χτυπώ
η ζωή μας είναι μεταβλητή σαν τα νερά του Ευρίπου
είδες μιαν όχθη σύννεφα να κατεβαίνει
με τ’ ορφανό πλοιάριο στους πυρετούς του μέλλοντος
όμως όλες τις μεταμέλειές σου τις θλίψεις όλες τις θυμάσαι

αόριστα καμπύλα ψάρια λουλούδια του βυθού
ήταν η θάλασσα πάλαι ποτέ
και κάθε ποταμός εκεί εξαντλείται
ώ μνήμη μνήμη
ένα βράδυ μπήκα σε πανδοχείο μελαγχολικό
κοντά στο Λουξεμβούργο
στο βάθος της αίθουσας ένας Χριστός πετούσε
ένας κρατούσε μια νυφίτσα
άλλος ένα σκαντζόχοιρο
έπαιζαν τράπουλα κι εσύ με είχες λησμονήσει
θυμάσαι το πένθος των σταθμών
πολύωρο
διασχίζαμε πολίχνες με περιστροφές 24ωρες
τη νύχτα κάναν εμετό τον ήλιο της ημέρας
ώ ναύτες ώ γυναίκες σκυθρωπές
και σεις συντρόφοι μου και σεις όλα τ’ αναπολείτε

δύο ναύτες χωρίς ποτέ ν’ απομακρύνονται χωρίς ποτέ τους
να μιλούν
ο πιο μικρός ξεψύχησε γέρνοντας στο πλευρό του
ώ σεις συντρόφοι λατρεμένοι
ηλεκτρικά κουδούνια των σταθμών άσματα θεριστών
τροχοφόρα του χασάπη συντάγματα αμέτρητα των δρόμων

γέφυρες ιππικού νύχτες μπλάβες από αλκοόλ
είδα πόλεις παραλοϊσμένες θυμάσαι τα προάστια
και το γυμνό κοπάδι των τοπίων

κυπαρίσσια τεντώνοντας τον ίσκιο τους κάτω από την Εκάτη
τη νύχτα αυτή στο γέρμα του καλοκαιριού άκουσα ένα πουλί
χαύνο κι εξοργισμένο
και τον άσωστο κρότο κάποιου στενόμακρου κι άφεγγου
ποταμού
και καθώς όλα τα βλέμματα κι οι λάμψεις όλες όλων των
ματιών
κυλούσανε πεθαίνοντας στην εκβολή του ποταμού
οι όχθες έμεναν βουβές χορταριασμένες κι έρημες
και το βουνό πλημμύριζε με φως την άλλη όχθη
ύστερα σιγανά και δίχως πιθανή εξήγηση
σκιές των ζωντανών αναρριχώνταν στο βουνό λοξές ή στρέ-
φοντας
αιφνίδια τη φασματική τους όψη με τις σκιές παλλόμενες
όπως
οι ξιφολόγχες κι άλλοτε ανέβαιναν ψηλά και πάλι χαμη-
λώναν
οι οδοντωτές αυτές σκιές βογκώντας σαν άνθρωποι γλι-
στρώντας
βήμα το βήμα στο βουνό –όγκος φωτός-
άραγε ποιον ξεχώρισες στις ξέθωρες αυτές φωτογραφίες
θυμάσαι τη μέρα που μια μέλισσα ρίχτηκε στη φωτιά
Δυό ναύτες χωρίς ποτέ ν’ αφήνει ο ένας το πλευρό του άλλου
Ο μεγαλύτερος φορούσε μια σιδερένια αλυσίδα στο λαιμό
Ο μικρότερος έκανε πλεξούδες τα ξανθά του μαλλιά

Ανοίχτε μου την πόρτα αυτή που κλαίγοντας
χτυπώ
η ζωή μας είναι μεταβλητή σαν τα νερά του
Ευρίπου

Γκιγιώμ Απολλιναίρ

H ΨΥΧΗ ΠΟΥ ΖΗΤΕΙΤΑΙ

Ποια είναι η Ύπαρξη μέσα μας
που συμπάντεια οι ποιητές ονομάζουν
Ποια είν' αυτή που οι επιστήμονες ζύγισαν
κ' κάποιοι άλλοι ως αντικείμενο πειραματισμού την τραβούνε
Ποιο φως είναι ικανό να την ανακρίνει 


Είναι αυτή που αντίκρυ μου στέκεται
όπου προστάξω κινείται
Είναι αυτή που άφησα Ελεύθερη
κ' δίχως σκοπό σκορπιέται


Αυτή που στην ερημιά στήνει θέατρα
Στην πολυκοσμία τον θεό επικαλείται 
Κι όταν τη δείτε
Επιτέλους να λέγεται
Έρωτα κι εσείς θα την πείτε


Μέσα από αυτά που ονειρευτήκαμε σαν ζευγάρωμα
Βρίσκεται αυτή η Ψυχή που ζητείται
Είτε νόμιμα είτε παράνομα
Επιστρέφει η Ψυχή που Ζητείται




(fotoart Paul Schiek)

Για την Ποίηση ..την απλοποίηση, την συνειδητοποίηση..

Εαρινή ισημερία. Αν μας έχει μείνει λίγη αυθεντικότητα στον ψυχανεμισμό, σήμερα είναι έτσι κι αλλιώς ιδιαίτερη γιορτή.
Ημέρα της Ποιήσεως. Σίγουρα βέβαια άλλο ο ποιητής και άλλο η ποιητικότητα.
Αν πούμε πως η ποίηση είναι ο σύνδεσμος μεταξύ λογικής και συναισθήματος όλα απλοποιούνται. Όπως όταν γείρεις σε ένα σώμα, με όλο σου το είναι, τότε σταματά η χαοτική βουή, των τρισεκατομμυρίων εις την τρίτην, άλλων υπάρξεων και γίνονται ήρεμη πνοή.
Ο ποιητής εξιστορεί την αλληλουχία της ύπαρξης, παρεμβαίνοντας σε αυτή με μια αποκαλυπτική μετάβαση -δράμα, δρω- τέτοια που πολύ μοιάζει με παράδειγμα από φιλοσοφικό στοχασμό. Στοχασμό με διαφορετικά υλικά όμως. Υλικά που εικονοποιούν διαδρομές συναισθήματος, εφαπτόμενα στον ορισμό της συνειδητοποίησης.
Αν βγάλουμε τα αντικείμενα από το συντακτικό μας η συνειδητοποίηση μοιάζει ακόμη πιο εφικτή. Βυθιζόμενοι στα ανθρακορυχεία των σκέψεων ή επισκεπτόμενοι όλα αυτά που κάθονται στην αίθουσα αναμονής του σταθμού, τα οποία είναι αδύνατο να προλάβουν την έξοδο ή την είσοδο μέσο της αυτοστιγμήν έκφρασης, είναι εκεί και περιμένουν την δική μας έξοχη μεγαλειότητα να τακτοποιηθούν.
Και ποιος ο καλύτερος τρόπος από αυτόν της Ποιήσεως!

(foto by net)

ο τροχός

Ωραία λόγια προσδόκιμα
Κόμβοι με φωτεινούς σηματοδότες συμβόλων
Προσδόκιμο τίποτα

Πρόσωπα, επίδοξες φυλακές του σύμπαντος
,ας μάθουμε πως το βλέμμα της ψυχής διαπερνά την ύλη
Στον τροχό των αισθήσεων μπερδεμένος λευκός χιτώνας,
το άγραφο χαρτί
απ' την τριβή γίνεται σκόνη
Πτερόεντα ιζήματα που μόνο μαγικά χαλιά θα μπορούσαν να είναι.

Ας τολμήσουμε την παρομοίωση του κόσμου με κάτι χρήσιμο.  




(foto by Φαίδρα Φις)

Μια μέρα ξυπνώ

γυρεύω μια ζωή που να ισορροπεί η παρέμβαση με τη φυσική.
το μηδέν μοιάζει με ουτοπία.
το άπειρο σα να είναι μια σκέτη εγκεφαλική μαγία.
μορφώνομαι λες για να φερθώ καλύτερα στα ζώα και τα φυτά.
για τους ανθρώπους ποίος ο λόγος;
ποιός ο ορισμός και η λειτουργία της κάθε μονάδας;
στην υπερβολή με οδηγεί η εναγώνια επικοινωνία.
επικοινωνία με άθλους ή άθλια επικοινωνία.
ένα πρωί ξυπνώ στη Γη
τα ένστικτά μου είναι πιο δυνατά απο το εγκεφαλικό ταξίδι
μη μιλάς άλλο, έλα να περπατήσουμε μαζί
για την τροφή μας
να σκαρφαλώσουμε ως τη πηγή
είναι βέβυλο να οικούμε τους ναούς
είναι βέβΥλο και μας κάνει φιλάσθενους
παράξενους κλειστολάγνους, ζωντανούς νεκρούς.
ένα άστρο με μαγνητίζει παράμερα να κινηθώ
η αγέλη σαν ένα κορμί ανχνίζει
κρυώνω, πισωγυρνώ
Μια μέρα ξυπνώ στη Γη
ποιός μας μάτωσε;
σήμερα δεν επιτρέπεται να ματώνεις
είναι μολυσμένα λίγο ή πολύ όλα
κι έχουμε ξεσυνηθίσει να ματώνουμε φυσικά
...
έλα φίδι και δάγκωσέ με, σε προκαλώ.
γιατί είμαι πιομένη με χειρότερο δηλητήριο
έρχομαι απ' τον χορό των κανίβαλων ποντικών

στη Φαίδρα Φις

 

Μια μύτη μολυβιού που μπόρεσε και μύρισε

Όσους αστερισμούς κι αν ρίξω 

μες τη βρεμένη σου ματιά

καρβουνάκια γίνονται να γράφω

Την αντίστροφή πορεία τους

μεταφορά μέχρι να νιώσουν 

την υδρογόνο σύλληψη 

Να ξεγελάσω μιαν εντύπωση

πως η ψυχή μας περισεύει

όταν τη χύνουμε στα σχήματα

...

Γι' αυτό λέω πως καίγομαι

με την ιδέα του αφανισμού

καθώς η μύτη μολυβιού 

(fotoart M.Kountouris)

ρόδου ηφαίστειο

..σταθερά προς τον Ήλιο που λιώνει του χρόνου τα άσβηστα κελιά..

εύοσμη μελωδία -φευ-

Για μας.. Ένα καταφύγιο άγριας ζωής

Ποίηση... χαριτωμένη λύπη.

 ..................

(fotos by me/ σήμερα)