αίμα, μέλι, χολή. Αμαζόνες. Κένταυροι. βουνά. θάλασσες. λιβάδια. τρύπα μας ποιητή. με το νοητό άξονα της κεφαλής σου. εσύ ’σαι ο προφήτης.
ένα άγγιγμα στη γη σου φτάνει. κι εκτοξεύεσαι. τραγουδιστά στο ρυθμό της ανάσας, που πέτρα είναι και στην κορφή σε πετά. δορυφόρος. κι εκεί ξεδιπλώνεις τον ανθό. με τα δάκρυα σου ποτισμένος να αναβλίσει το νέκταρ της αθανασίας.
αισθήσεις κι αγάπη ιδεατή. έλα και δείξε μας. εσύ ’σαι ο προφήτης ποιητή.
στις ομορφιές των μορφών σου. σαν κρυπτά κοιτάς, ασθμαίνοντας θάμπη στο εύθραυστο πρίσμα της λατρείας.
ένα άγγιγμα στη γη σου φτάνει. κι εκτοξεύεσαι. τραγουδιστά στο ρυθμό της ανάσας, που πέτρα είναι και στην κορφή σε πετά. δορυφόρος. κι εκεί ξεδιπλώνεις τον ανθό. με τα δάκρυα σου ποτισμένος να αναβλίσει το νέκταρ της αθανασίας.
αισθήσεις κι αγάπη ιδεατή. έλα και δείξε μας. εσύ ’σαι ο προφήτης ποιητή.
στις ομορφιές των μορφών σου. σαν κρυπτά κοιτάς, ασθμαίνοντας θάμπη στο εύθραυστο πρίσμα της λατρείας.
(art J. Vettriano)
εκλαψα σημερα. με πηρε ενα παραπονο μεγαλο. ακουγα το "ξενιτεμενο μου πουλι" με τον Γ.Μπαγιωκη. παλι ειδα ασχημο ονειρο. κατι με τη Σαντορινη, οτι ημουν μακρια σε ενα πλοιο κι εβλεπα την καλντερα κι αλλα πλοια εκει περα και λεει ειχε ανακατευτει η βυθος και ειχε γινει λασπουρια κιτρινη. και μετα ημουν σε εναν παρα πολυ ψηλο γκρεμο κι εβλεπα κατω τη θαλασσα, αλλου απεραντα βαθεια και σκουρα κι αλλου λουλακι κι αλλου γαλαζωπη, ηταν ομως βαθεια. αγχος και μαυριλα. πολυ στεναχωρηθηκα με τον βαθμο μου τελικα... ισως οχι στην αρχη γιατι απλα ανακουφηστηκα που περασα, αλλα τωρα με επιασε... συγγνωμη, διαβαζω το ποιημα σου μωρο μου...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλημέρα μάτια μου..²]
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν είμαι καλά, το στομάχι μου είναι χάλια, μάλλον απ τα φάρμακα που πέρνω. πήρα τους διαλυμένους κόκους, έβαλα την αλυφή, πήρα τις βιταμίνες, έβαλα σπρέυ στη μύτη κι έχω ένα στομάχι χημικό εργαστήριο που εξεράγει..