Σάββατο 3 Μαΐου 2008

Νοσταλγίας Καράβια

Τα μάτια μου κλείνω

για να χαθώ στο μαύρο τοπίο

που σαν βυθός σκούρος μοιάζει

μιας ψυχής που ησυχάζει .

...

Κι όμως κρύβει ναυάγια

κρύβει όνειρα άδεια ...

... νοσταλγίας καράβια

μ’ άναμνήσεις στ’ αμπάρια .

1 σχόλιο:

  1. θα σχολιασω με στιχους του θαναση παπακωνσταντινου...

    Κάτω απ' το μαξιλάρι
    είναι ένα βαθύ πηγάδι
    που μέσα κατοικούν
    οι ψυχές που σ' αγαπούν.

    Παλεύουν κάθε βράδυ
    με τα κιούγκια στο σκοτάδι
    να φτάσουν στα ψηλά
    πλάι στο μαχαραγιά.

    Να σου μιλάν στον ύπνο,
    να σε μπάζουνε σε κήπο
    με ʼι-Γιάννη και λωτούς
    με χειμωνανθούς.

    Κι όταν σ' αναταράσσει
    -για τα σκάρτα που 'χεις πράξει-
    κύμα φαρμακερό,
    να σου δίνουν φυλαχτό.

    Χαϊμαλί από μετάξι,
    που 'χουν μέσα του φυλάξει
    άχυρο απ' τη γη
    που 'χει μείνει απάτητη.

    Έρχονται και σε μένα
    πρόσωπα λησμονημένα,
    άδεια και χλωμά
    από πριν κι από μετά.

    Μου κρατάν το χέρι
    στο ταξίδι, στο καρτέρι
    στον ύπνο το βαθύ.
    Είναι λίγοι, είναι πολλοί.

    Μέσα στο πηγάδι
    κάτω απ' το μαξιλάρι
    ρίχνονται οι ψυχές
    Ήλιε μου τώρα βγες....

    πολυ ωραιο μπλογκ, δικα σου ειναι τα ποιηματα? η γραφη σου εχει ενδιαφερον, διακατεχεται απο εναν εσωρετισμο, σαν μια αγκαλια που ανοιξε και πηρε μεσα της ολον τον κοσμο.
    Χαρηκα πολυ που μου εκανες σχολιο στο δικο μου μπλογκ, πιστευω οτι εχουμε αρκετα κοινα και πολλες αποψεις να ανταλλαξουμε περι ποιησης και γενικοτερα λογοτεχνιας.
    Καλη συνεχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σιωπή